Ελύσαν τα νεύρα μου...

Πραγματικά όμως, ελύσαν τα νεύρα μου...Δεν ξέρω εαν είναι η μεταχριστουγεννιάτικη εποχή, που επιστρέφεις στη δουλειά και έχεις κατάθλιψή ή εάν είναι γενικότερο το κακό και πρέπει να λάβω σοβαρές και οριστικές αποφάσεις.

Για όσους δεν το ξέρουν ήδη, είμαι δημόσιος υπάλληλος, αλλά όχι από το ευνοημένο είδος. Είμαι έκτακτη στο δημόσιο και λόγω των οικονομικών μέτρων, δεν πρόκειται να γίνω μόνιμη ούτε σε 10 χρόνια (ούτε θέλω). Οπόταν δουλεύκω, αλλά δεν έχω τα δελεαστικά οφελήματα των υπολοίπων (με τα οποία σε εξαγοράζουν και πουλάς τη ψυχή σου στο τέλος). Μπορώ να πω ότι διατηρώ κάποια αξιοπρέπεια και δεοντολογία (ακόμα), αλλά την ψυχραιμία μου δυσκολέυομαι να τη διατηρήσω. 
Κάθε μέρα έχω να κάνω με την κάθε (και τον κάθε) παλαβή, απαίδευτη, πρήχτισσα, οπισθοδρομική, καθυστερημένη τσατσά, που θέλει κάτι που μένα, αλλά εν εκατάλαβεν ακόμα τί κάμνω τζιαι πώς το κάμνω. Τζιαι 'γω να μεν μπορώ να της πω "πάρε τ'αρχίδια μου", γιατί έχω μάστρους τζιαι ανώτερους, που είναι εξίσου άχρηστοι τζιαι καθυστερημένοι, τζιαι ό,τι κάμουν κάμνουν το 'μέσω' γνωστών. Έφαα τα χρόνια μου, τζιαι ακόμα τα τρώω, στις σπουδές για να έχω να κάμω με τέτοιες καταστάσεις τζιαι να μεν μπορώ να κάμω καθόλου επιστημονική δουλειά; Έννεν κρίμα;

 Φυσικά θυμούμαι την τελευταία φορά που δούλεψα στον ιδιωτικό τομέα. Έφυα κακήν κακώς (τζιαι κλαμουρισμένη - χμμμ, ρεζίλι), μετά από τεράστιο καυγά. Τούτην όμως τη φορά σκέφτουμαι για κάτι δικό μου, να είμαι νάκκον πιο ανεξάρτητη. Δεν έχω αυταπάτες, ξέρω ότι τα πράγματα είναι δύσκολα. Ιδιαίτερα με τη σημερινή οικονομία, στον ιδιωτικό τομέα επικρατεί μεγάλη αβεβαιότητα. Φταίω όμως που ξυπνώ κάθε πρωί τζιαι σκέφτουμαι τί αρρώστια να επινοήσω σήμερα για να μην πάω δουλειά; Καταντώ να είμαι κάθε μέρα άρρωστη... Κάθε μέρα τα ίδια και τα ίδια, χωρίς ουσία, χωρίς νόημα. Αλλά ποιος αφήνει δουλειά στο Δημόσιο; Αλλο λίον στην Κύπρο να εν ποινικό αδίκημα. Τζιαι μιας τζιαι έφυες ετέλειωσεν. Εν ιμπορείς να πάεις πίσω. Κάποιος άλλος καραδωκεί για τη θέση σου.
Εν είμαι αχάριστη, απλώς είμαι αντικοινωνική τζιαι αντιδραστική. Εν τόσον κακό;;;

Τα παθητικά τα χρόνια δεν τα αλλάζω με τίποτα

Ετελειώσαν τα ψέματα. Τώρα πια ξερω τί πρέπει να κάμω τζιαι τί δεν πρέπει. Η λέξη "πρέπει" βέβαια είναι το κλειδί. Επειδή στην τελική δεν παίζει ρόλο εαν πρέπει να κάνεις κάτι, αλλά αν θέλεις. Είμαι πιο μεγάλη και πιο σοφή από ποτέ. Τούτον σημαίνει ότι εαν δεν κάμω εκείνα που πρέπει (ή εκείνα που ισχυρίζομαι ότι θέλω να κάμω) ή είμαι άχρηστη ή τέλεια παλαβή.
   Δεν έβαλα new year's resolutions φέτος. Ο λόγος είναι ότι βάζω κάθε χρόνο, ποτέ δεν τα τηρώ και στο τέλος απογοητεύομαι. Εάν είναι να κάμω κάτι, θέλω να "μου βγεί" φυσικό, να μην πιεστώ υπερβολικά. Αντιθέτως, εάν το κάμω με το ζόρι, μετά θα τα παρατήσω.
  Το πρόβλημα είναι ότι 'old habbits die hard'. Στο τέλος όμως εν εσύ που πεθανίσκεις σιγά-σιγά, τζιαι ξέρεις το.

Λοιπόν, για να μεν τα πολυλογώ, υπόσχομαι το εξής: ΑΠΟ ΔΩ ΚΑΙ ΠΕΡΑ ΘΑ ΚΟΙΜΑΜΑΙ ΠΙΟ ΛΙΓΟ (προτιμότερο κάτω από 10 ώρες και θα αποφεύγω τους μεσημεριανοαπογευματινούς μαραθώνιους). Έτο, είπα το τζιαι τωρά εν μπορώ να το πάρω πίσω (γμώτο)!

Γιατί δεν πάνε να σώσουν τις φάλαινες;

Τούτον το ποστ επερίμενα να το γράψω σήμερα που ήρτα δουλειά τζιαι τα πράματα εν σλόου, έτσι για να έχω κάτι να κάμνω. Αναφέρεται σε όλους εσάς (τζιαι ξέρετε καλά ποιοί είστε) που εν αντρέπεστε να πιάτε τους άλλους στο στόμα σας. Έτσι, με μιαν άνεση, ξεστομίζετε χαρακτηρισμούς όπως "φασίστας", "ακροδεξιός", "εθνικιστής", τζιαι όποιον πιάει ο χάρος. Δεν έχουν αξία οι λέξεις πια, αφού χάνουν τη σημασία τους όταν τις χρησιμοποιούμεν για λάθος πράγματα.
Προς εσάς που νομίζετε ότι ο αντιομοσπονδιακός=φασίστας, έναν πράμαν έχω να σας πω: Ο μόνος λόγος που έχετε την ευχέρεια να μιλάτε έτσι εν επειδή μεγαλώσατε σε μια δημοκρατία, οι γονείς σας εφκάλαν λλία λεφτά, τζια εκαταφέρατε να σπουδάσετε ή να κάμετε κάτι. Εάν οι πιο παλιοί είχαν τα μυαλά σας ήταν να μας πιάσουν ούλλους οι Τούρτσιοι. Που την άλλη υποστηρίζετε τις φασιστικές ενέργειες του καθεστώτος Χριστόφκια, που άμαν διαφωνεί κάποιος με την προτεινόμενη λύση τον καταστρέφουν με κάθε τρόπο (βλέπε: μπαίνω σπίτι σου στις 6 το πρωί γιατί είσαι "επικίνδυνος").
Ο ελληνισμός της Κύπρου θα καταντήσει μειοψηφία (ναι, είμαστεν έλληνες), τζιαι τούτον θα είναι καταστροφικό, όι επειδή είμαι ρατσίστρια τζιαι μισώ τους υπόλοιπους, αλλά επειδή  έτυχε να εν οι έλληνες που εκφράζουν τις δημοκρατικές ιδέες τούτου του τόπου. Οι υπόλοιποι ακολουθάτε, ή το καθεστώς Χριστόφκια ή το παράνομο καθεστώς του Βορρά.
Εάν, όπως υποψιάζομαι, απλώς θέλετε να κάνετε την δική σας κοινωνική επανάσταση διαλέξετε άλλο φόρουμ. Έσιει τζιαι άλλα τρέντυ πράγματα να κάνετε, όπως να διαδηλώσετε για τα δικαιώματα των  δελφινιών (τζιαι σοβαρομιλώ).
Εγώ, όπως είπεν τζιαι ένας καλός φίλος, δεν θα παίξω τον ρόλο της ορχήστρας του Τιτανικού. Ίσως να μετακομίσω σε μια άλλη χώρα, όπου εκεί τουλάχιστον η ψήφος μου σε καμιά 10αριά χρόνια, θα μετρά όπως και του διπλανού μου.
Εσείς που τα εκάματε σιόνιν μπορείτε να τα τριφτέιτε στα μούτρα σας...

Μπούχουχουου....

Έχω να πω ότι η πρωτοχρονιά εν η σιειροτερή μου μέρα. Εν όπως την πιο σιειρόττερη Κυριακή που είσαι σπίτι μόνος σου το απόγευμα, ξέρεις ότι αύριον πάεις δουλειά, τζιαι εν έσιει τίποτα η τηλεόραση.
  Η φετινή πρωτοχρονιά όμως νομίζω ήταν που τις σιειρόττερες που επέρασα. Εντάξει, μεν φανταστείτε ότι έγινεν κάτι τόοοσον τραγικό, αλλά έφταιεν η γενικότερή μου διάθεση.   Εχαλάστηκα προ πολλού, για διάφορους λόγους. Τζιαι όπως ούλλοι βάλλουν τωρα ποστ των νιου γίαρ ρεζολούσιων τους, εγώ έννα σας βάλω τους λόγους που είμαι γυριζμένη...

1. Πρώτον, επέθανεν ένας γνωστός μου ξαφνικά και αναπάντεχα. Δεν είναι ότι θα μου λείψει εμένα ιδιαίτερα, αλλά σκέφτομαι την οικογένεια του, καθώς τζιαι το ότι την μιαν είσαι ζωντανός τζιαι αχάπαρος, τζιαι ξαφνικά εν είσαι.
2. Εν έχω ιντερνετ!!!  Είχαμεν την ιδέα με το Αρκουδιν να βάλουμεν καλωδιακή τηλεόραση για τις γιορτές, αλλά λόγω τούτου (νομίζω) κάτι έγινεν τζιαι έν έχουμεν ιντερνετ. Major γυρισμα...
3. Εν ήρταν τα δώρα του Αρκουδίου που επαράγγειλά που το ιντερνετ. Επαράγγειλα τα πριν 1 μήνα τζιαι ακόμα εν εφανήκαν! 
4. Εν είχα Χριστουγεννιάτικο δέντρο σπίτι μου, αλλά μια παρεξήγηση. Ο λόγος ήταν ότι αγοράσαμεν αληθινό, το οποίο βρήκαν ενδιαφέρον οι πατατούλληδες. Βλέπετε, εκάμναν πράκτις για να σκαρφαλώνουν δέντρα. Όσον για στολίδια, ούτε λόγος. Οτιδήποτε κρεμμαστό και γυαλιστερό ήταν ικανό να τους κάμει το σύρουν χαμέ τζιαι να το ξεσκιζουν.
5. Εν είχα άδεια να βάλω στη δουλειά, τζιαι έτσι ανγκάστηκα να πιαίνω ούλλες τις μέρες τζιαι να θωρώ τις φάτσες τους. Φακκά μου η δουλειά μου!
6.  Ο νέος χρόνος με βρήκεν τόσο παshιαν όσον ποττέ! Έφκαλα νάμιν, δεν θα ξαναβάλω ρεζολούσιον να παστίνω ποττέ ξανά! Νομίζω βάλω κατάρες του εαυτού μου..

Τζιαι έτσι για να μεν λαλείται ότι είμαι αχάριστη, τα θετικά της υπόθεσης εν ότι δεν αρρώστησα σοβαρά (ακόμα), (κάποια) μέλη της οικογένειας μου είναι ακόμα εδώ, έχω (λίγους) φίλους, τζιαι εν εσφάκτηκα (πολλά) με το Αρκούδι.