Εννά 'ρτεις να σκαρφαλλώσουμεν;

Νομίζω ότι εξαναμίλησα για τούτον το θέμα, αλλά ίσως επειδή πλησιάζω επικίνδυνα τα 30 πίαννει με έναν πράμα τζιαι σκέφτουμαι διάφορα του παρελθόντος. Εσυνειδητοποίησα πρόσφατα ότι με αρκετά άτομα στη ζωή μου επεράσαμεν πολλές, σημαντικές στιγμές, ανεπανάληπτες. Εμπειρίες τζιαι στιγμές που μοιράζεσαι μόνο με κολλητούς σου φίλους, τζιαι νιώθεις ότι μόνο τζείνοι σε καταλαβαίνουν π.χ. το πρώτο σου φιλί, ο χωρισμός με γκόμενους, οι τσακωμοί με φίλες, η πρώτη φορά που έκαμες σεξ κτλ. Αν πάω τζιαι πιο πίσω θυμούμαι τις εμπειρίες μου που το Δημοτικό, τζιαι πόσην παρέα έκαμνα με τις φιλενάδες μου. Επαίζαμεν με τις κούκλες μας, εγυρίζαμεν με τα ποδήλατά μας για ώρες, εσκαρφαλλώναμεν στα δέντρα, εγράφαμεν τραγούθκια, εκάμναμεν πικ νικ, ακούαμεν την Μαντόνα τζιαι τον Μάικλ Τζάκσον...
Δυστυχώς με τούτα τα άτομα εχάθηκα τέλλεια. Όι μόνον με τις φίλες μου που το Δημοτικό, αλλά τζιαι με τις παραπάνω κολλητές μου που το Γυμνάσιο τζιαι το Λύκειο. Ξέρω ότι εν μια φυσική κατάληξη: πάεις για σπουδές, αποκτάς άλλα ενδιαφέροντα, οι άνθρωποι αλλάσσουν κτλ, κτλ. Δεν μπορώ όμως να σταματήσω να νοσταλγώ αυτές τις στιγμές, αλλά τζιαι να λυπούμαι γιατί εχαθήκαμεν. Don't get me wrong, τα συγκεκριμένα χρόνια της ζωής μου δεν ήταν πάντα ρόδινα, τζιαι ήθελα να ξεκόψω με αρκετά άτομα. Το κολάνιν όμως έπιαεν τζιαι άτομα που ήταν πραγματικοί φίλοι.
Τώρα κάμνω παρέα με 1-2 άτομα από το παρελθόν, αλλά με πολλήν προσπάθεια (τζιαι πρήξιμον από το κοινωνικόν Αρκούδι). Σιέρουμαι όποτε τα βλέπω, τζιαι αισθάνουμαι μια ζεστή οικειότητα.  Εν είμαι όμως ο άθρωπος που εννα πιάσει τον άλλον τηλέφωνο σε τακτική βάση, που έννα επιδιώξει να κρατήσει επαφή. Τώρα συνειδητοποιώ ότι τζιαι οι φιλίες θέλουν σκληρή δουλειά κάποιες φορες, αλλά εν μου φκαίνει.
Ελπίζω μόνον ως τα γεράματά μου (αν ζω ως τότε) να μεν μείνω τέλεια μόνη μου τζιαι να είμαι η weird lady της γειτονιάς με τους κάττους...