Ψάχνω επειγόντως...

Έφτασα στα όρια μου πλέον με τούτον τον τόπο. Μεν με παρεξηγάτε, εν είμαι όπως άλλους κλαψιάριδες που νομίζουν ότι η Κύπρος εν βούρκος τζιαι ότι το εξωτερικο εν πάντα καλλύτερο. Σε τούτην τη φάση όμως συνειδητοποιώ ότι έχω ανάγκη από κάτι που νομίζω λείπει που τούτον τον τόπο (ή τουλάχιστον που τη Λευκωσία γιατί απ'ότι ακούω σε άλλες πόλεις τα πράγματα εν κάπως καλλύτερα). Ψάχνω λοιπόν έναν τόπο να φκαίννω έξω με τους φίλους μου, όπου:

• να παίζει ωραία μουσική (βλέπε rock, metal, alternative, jazz, reggae, 80's, 90's, ίσως και συμπαθητικά χιτάκια, αλλά σίγουρα όχι σκυλλάδικα και εκνευριστικά σουξεδάκια)
• Να έσει άνετο χώρο να κάτσω να πω κκυό κουβέντες
• η ατμόσφαιρα να είναι ευχάριστη, χαλαρή, χωρίς πολλούς καπνούς, πολύ δυνατή μουσική, πάρα πολύ κόσμο και προπαντώς να μπορείς να ντυθείς κάζουαλ, έτσι ώστε να μπορεί έρχεται το Αρκούδι με βερμούδα τζιαι παντόφλες...
• Να μεν σου την κόφκουν σιηρινήν πάστα ποτά, να έχουν ποικιλία από μπύρες, τζιαι να μεν ζαομουτσουνιάζει ο μπάρμαν άμαν  του παραγγέλλεις μοχίτο τζιαι πρέπει να πιττακώσει λίον τον θκιόσμιν.
• Να μην είναι δήθεν με κανένα τρόπο, ειδικά όσον αφορά τους θαμώνες π.χ. "είμαστε αναρχοκουμμούνια, καλλιτέχνες, διεθνιστές" ή "είμαστε κούλ, ινττελλέξουαλς" ή "είμαστε δικηγόροι/χρηματιστές και νομίζουμε ότι ζούμε στο Μόντε Κάρλο" (όπως λέει και ένας γνωστός: "ο καθένας ζει το χόλλιγουντ του...")

 ΥΠΑΡΧΕΙ ΛΟΙΠΟΝ ΤΕΘΚΙΟΣ ΤΟΠΟΣ ΣΤΗ ΛΕΥΚΩΣΙΑ;;;; (Λεμεσιανοί μεν σιέρεστε...)

Σε λίγο καιρό είναι το μπάτσελλόρ μου (ή μήπως χενς;) τζιαι ειλικρινά θέλω να μείνω σπίτι μου. Δεν θέλω να δώ τη φάτσα κανενός, να με σχολιάσει κανένας,  να αναγκαστώ να προσποιηθώ ότι διασκεδάζω. Από την άλλη όμως, συνήθως μια φορά παντρεύεσαι και λέω να μην είμαι πάντα αρνητική.
   Any suggestions people???

If at first you don't succeed, try, try again.

Οι Εγγλέζοι έχουν ένα σέινγκ που νομίζω εν αλήθκεια: "Old habbits die hard". Τούτον ισχύει σχεδόν για ούλλα τα πράγματα άμαν το καλοσκεφτείς. Πολλές φορές νιώθω ότι η ζωή μου είναι μια συνεχής προσπάθεια να ξιμάθω όσα ξέρω, π.χ. "κακές" συνήθειες τζιαι να συνηθίσω να κάμνω κάτι καινούριο, κάτι καλλύτερον.  Όπως τζίνην την φοράν ασπούμεν που έκοψα το τσιάρο.
Το ίδιο θέλω τζιαι για τους άλλους. Να μεν μινίσκουν οι ίδιοι άμαν κάτι εν δουλέφκει. Έννεν ότι θέλω να αλλάξω τον άλλον, την προσωπικότητάν του, γιατί τούτον εν γίνεται. Αλλά, κάποιες μικρές συνήθειες θα έπρεπε να μπορούν τις να αλλάξουν, προκειμένου να το θέλουν τζιαι οι ίδιοι φυσικά. Έμεις έχουμεν άλλον σέινγκ τζιόλας: "το μάθημαν τζιαι το ξιμάθημαν εν κοντά".  Ένι ξέρω πόσον κοντά εν τούτα τα θκυό, αλλά σίγουρα είδα αθρώπους να αλλάζουν συνήθειες. Βέβαια πολλοί πιστέυκω ότι αλλάξαν που την καταπίεση των φαουσών γεναικών τους (ας ετολμούσαν να μεν αλλάξουν, αφού ήσεν SS officers που εν ήταν έτσι), τζιαι εγώ με καμία δύναμην έθθέλω να γίνουμαι φάουσα.
Που την άλλην, λαλούμεν τζιόλας: "Ο νούρος του σιύλλου εν ισιώννει". Τούτον τζι'αν εν μεγάλη κουβέντα. Νομίζω οτι ιτ κάπσιαρς δε έσσενς του Κυπραίου (ειδικά του άντρα που όπως τον έπιαες που τη μάναν του έτσι έννα μείνει, όσον φάουσα τζιαι να γενείς). Τούτη η φράση, προς το παρόν, περιγράφει καλλύτερα τη δική μου κατάσταση. Ρε τί με καλόν τρόπον εδοκίμασα, τί με φωνές, με απειλές (που ήμουν έτοιμη να τες υλοποιήσω)! Τίποτα εν έγινεν. Το σπίτι εν ακόμα της που....ας,  τζιαι μόνον εγώ ασχολούμαι. Ο άλλος νομίζει ότι μεινίσκει σε ξενοδοχείο αλόπως. Τζιαι επειδή είπαμεν ότι το μάθημαν τζιαι το ξεμάθημαν εν κοντά, τελικά έμαθα να είμαι μια πικρόχολη φάουσα Κυπράια, τζιαί το Αρκούδι έμαθεν να είναι ένας αδιάφορος γάρος. Είδατε που τελικά κάτι εμάθαμεν;

Η επιστροφή (το γύριζμα)

Χωρίς πολλές κουβέντες να πω ότι γύρισα πίσω στην κύπρον μας. Σήμερα πήγα κιόλας για πρώτη μέρα δουλειά. Δεν θα μιλήσω για τη ζέστη, την υγρασία, για το πρωινό ξύπνημα, για τα μούτρα των συναδέλφων και τα υπόλοιπα γνωστά. Θα σας δείξω όμως που ήμουν και βγάλτε μόνοι σας συμπεράσματα για την ψυχολογική μου κατάσταση...

Η καθημερινή μου θέα

Μια παραλία

Ακόμη μια παραλία

Το λιμάνι....

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Οδύσσεια (Η συνέχεια)

Μετά από πολλές φωνές (του μπάτσου κυρίως. αν και δεν κατάλαβα γιατί φώναζε) πήγαμε με ταξί στην Επαρχιακή Διοίκηση για να κανονίσουμε την ταυτότητα του Αρκουδίου. Είχαμε μπροστά μας περίπου 1 ώρα και 45 λεπτά ως την πτήση. Στον έπαρχο μας εξυπηρέτησε μια καλοσυνάτη υπάλληλος (από τις σπάνιες φυσιογνωμίες) η οποία φάνηκε να ξέρει καλά την δουλειά της. Ο Θεός να την έshει καλά, γιατί μετά από 20 λεπτά ψάχναμε για ταξί για να επιστρέψουμε στο αεροδρόμιο.   Περνώντας από τον έλεγχο διαβατηρίων, το Αρκούδι  φλάσαρε την ταυτότητά του περίφανο: "Τούτη κάμνει σας;". Ο Μπάτσος επαλάβωσεν "Μα...είσες άλλην μαζί σου;". "'Οι, τωρά την έφκαλα".
Ένιωσα το αίσθημα του θριάμβου. Και παράλληλα, όί μόνον επρόλαβα τα ντούττι φρί, αλλά έφαα τζιαι πολλά παραπάνω λεφτά απ'ότι υπολόγιζα...

Η Οδύσσεια 1

Το ταξίδι μας άρχισε πολύ νωρίς το πρωί. Αφού το αεροπλάνο έφευγε στις 10 για Αθήνα, έπρεπε να είμαστε στο αεροδρόμιο στις 8 περίπου. Ξυπνήσαμε κουρασμένοι αφού την προηγούμενη φτιάχναμε ως αργά τα πράγματά μας. Ήταν και η Πασχαλίνα εκεί :). Το πρωί φύγαμε άρον-άρον για να προλάβουμε το λεωφορείο Καπνός (που σε παίρνει στο αεροδρόμιο...). Έφευγε στις 7 και 'μεις ξεκινήσαμε στις 7 παρά 5 για να καταλάβετε. Μας πήρε η μάμμα μου η οποία στη σύγχυσή της μπήκε σε μονόδρομο και παρολίγον να σκοτωθούμε. Τελικά φτάσαμε την ώρα που το λεωφορείο  έφευγε από την έξοδο, αλλά μας είδε και σταμάτησε. Ουφ! Προλάβαμε...
Φτάσαμε στο αεροδρόμιο νωρίς, στις 7 και 45 περίπου. "Μεγάλη ανακούφιση" σιακέφτηκα, "έχουμεν τζιαι ώρα για τα ντιούτι φρί". Είχα υπόψην μου να αγοράσω διάφορα γκάτζετς για το ταξίδι. Καθώς όμως επιχειρήσαμεν να περάσουμεν από τον έλεγχο διαβατηρίων, κάποιος σταμάτησε το Αρκούδιν: Μπάτσος: "Κύριε, αυτό δεν θεωρείται ταξιδιωτικό έγγραφο".
Αρκούδιν: "Μα η ταυτότητα; από πότε". 
Μπάτσος: "Είσαι Κυπραίος πολίτης;" 
Αρκούδιν: "Φυσικά, απάντησεν το Αρκούδιν. Έκαμα τζιαι στρατό!!" (νόου κκόμεντ).
Μπάτσος: "Ε τότε γιατί γράφει Βρεττανική Ιθαγένεια;"
Αρκούδιν: "Εγεννήθηκα Αγγλία."
Μπάτσος: "Ο τζύρης σου εν Κυπραίος"
Αρκούδιν: "Καλό! Δαλίτης" (ξανά νόου κκόμμεντ)
Μπάτσος: "Με τούτον πάντως εν πετάς..."

Τζιαι μετά γυρίζοντας πάνω μου αρωτά με: "εσείς είσαστεν εντάξει. Τί θα κάμετε. θα πετάξετε". Τζιαι εσκέφτηκα "Μάντεψε ρε π....μπατσε! Ποτέ χωρίς το Αρκούδιν μου!!!"

TO BE CONTINUED

Η μεταμόρφωση

Κάθε Καλοκαίρι κάτι παθαίνω. Εν λίον η ζέστη, η θάλασσα, τα πάρτυ, τα ποτά (αλκοολούχα και μή), τα ξενύχτια, οι φίλοι, οι διακοπές, τα παγωτά κτλ. Νομίζω ότι γίνομαι άλλος άνθρωπος. Έχω τρελλές ιδέες, θυμούμαι τραγόυθκια που έσιει να ακούσω αιώνες, βλέπω άτομα που έχω να δώ χρόνια και όλοι έχουν σχετικά καλή διάθεση, σαν να τζιαί κάτι καλό περιμένουν να τους συμβεί στη ζωήν τους. Μετά μπαίνουν οι πολλές ζέστες, λέμε "υπομονή τζιαι θα περάσει", και μπαίνει για τα καλά ο Αύγουστος. Οι περισσότεροι πάμε διακοπές, είτε στον τόπο μας είτε στο εξωτερικό και προσπαθούμε να περάσουμε όσο πιο ωραία γίνεται. Βγάζουμε υπέροχες φωτογραφίες δείχνοντας χαλαροί και μετά τις δείχνουμε στους φίλους μας να ζηλέψουν. Ερχόμαστε πίσω μαυρισμένοι (ή κρουσμένοι)και συνήθως με καινούρια αποκτήματα π.χ. ρούχα, κιλά κτλ.

Μετά έρχεται ο Σεμπτέβρης και δεν κατάλαβες πότε πέρασε το Καλοκαίρι. Προσωπικά, παθαίνω σόκ. Όχι επειδή είναι τόσο διαφορετικά τον Σεμπτέβρη, αλλά επειδή συνειδητοποιώ ότι πέρασε ακόμα ένα Καλοκαίρι, ακόμα ένας χρόνος, τόσο γρήγορα. Και ακόμα περιμένω να μου συμβεί κάτι καλό, συναρπαστικό, να μεταμορφωθώ ή τουλάχιστον να αλλάξω προς το καλύτερο.  Βέβαια, η γνωστή ρήση "Be careful what you wish for" ίσως να ταιριάζει απόλυτα εδώ...

Μην με ξυπνάς απ΄τις 6...

Εξύπνησα που λέτε, πουρνόν, με shίλια ζόρκα

Για να πάω στην δουλειά, παρ’ όλον που ήμουν ψόφκια.

Εκτύπαν το σνούς περίτου, τα μάθκια μου εν αννοίαν,

Που πάστ’ αυτιά μου έβαλλα μιαν μαύρην πατανίαν.

«Ξύπνα κόρη ζουζού», επολοάτουν το αρκούδιν,

«Τζιαί ένν’αρκήσεις στη δουλειά», μα εν μου καίγεται καρφούδιν

Ο ύπνος εν τόσο γλυκός, θωρώ όνειρον τάχα

Πως είμαι πας στον άππαρον, τζιαι τρέχω μες στην στράτα.

Πέ’ μου τωρά τζιαι σού, γιατί να μεν τζοιμούμαι;

Αν εξυπνούσα πιο νωρίς ήταν να το θυμούμαι;

Το όνειρο που έβλεπα, το δεύτερον τι τάξη

Πως μ’ είσεν ένας κορμαλιάς, μην βρέξει τζιαί μη στάξει;

Εάν ξυπνήσω σήμερα, τζιαι στη δουλειάν μου πάω,

Έννα με δεί ο μάστρος μου, τζιαι β….ν έννα φάω,

Γιατί πάλε άρκησα, για δέκατην ημέραν,

Τζιαι να σκεφτείς αρκούδι μου, έννεν καν Δευτέρα.

Αφήστε με στον ύπνον μου, τουλάχιστον μιαν ώραν,

Να τελειώσει το όνειρο, έννα με τζεράσουν τώρα!

Μπράουνις τζιαί τσιζ κέικ, ούλλα που την Πανδώραν,

Για να τα χάσω εννά πρέπει να τρέξω ως τη Χώραν

Αλλά εν τούτον το καλό, στα όνειρα εν παshυνίσκεις,

Παρά μόνο αν είσαι μιτσής, αν θέλεις μιαλινίσκεις,

Αν θέλεις είσαι άρχοντας, πλούσιος, shεζολύρης,

Εγιώ είδα τζιαί κάποτε, πως ήμουν ο Καλλίρης!