Το κουτί της Πανδώρας

Προχτές το αρκούδι είπεν μου ότι είμαι μια ττύπικαλ τριαντάρα Κυπράια. Τούτον εσόκαρεν με. Όι επειδή θεωρώ πως είμαι διαφορετική, αλλά επειδή έφτασα σχεδόν τα 30 μου χρόνια χωρίς να το καταλάβω. Ξέρω, ξέρω, ούλες έτσι λαλούν. Ακόμα σκέφτομαι τον εαυτό μου ως το 5χρονο που άρχιζε σχολείο δειλά-δειλά, ή ως την 17χρονη τελειόφοιτη που είχε την ανάγκη να αντιδρά , να επαναστατεί τζιαι γενικά να τα πουκουππά. Συνειδητοποιώ αργά και σταθερά ότι εθθα φέρω εγώ την αλλαγή. Επέρασεν ο τζιαιρός της επανάστασης. Επίσης, δεν έχω τσάνς πλέον να γίνω χορεύτρια, μουσικός, ηθοποιός, γιατρός, δικηγόρος, δημοσιογράφος και όλα τα υπόλοιπα που ονειρευόμουν στην παδική και εφηβική μου ηλικία. Οι επιλογές ελλιοστέψαν επικίνδυνα.

Άσε που σαν μια ττύπικαλ Κυπραία, έπιασα δουλειά στο δημόσιο, τζιαι σύντομα θα παντρευτώ τζιαι γω. Τζιαί να ήταν μόνον τούτον; Αφού το εσυμφωνήσαμεν, ήρτεν τζιαι το θέμα της εκκληshάς. Ναι, θα παντρευτώ σε εκκλησιάν με παπάν τζιαι ούλλα! Εγώ η επαναστάτρια! Σε λίγο θα ακολουθήσουν 2-3 κοπελλούθκια τζιαι φάμιλι γκάδερινγκς. Άρχισε να αλλάζει το σελφ ίμεϊτζ μου, τζιαι ένι ξέρω τί να κάμω.

Τελικά, εν όπως το κουτί της Πανδώρας. Ένι μπορείς να το ανοίξεις λίον (όπως λέμεν έν υπάρχει λίον έγγυος). Άπαξ τζιαι άνοιξές το, ετέλειωσεν.