Εμπήκα στο blog μου μετά απο πολλούς μήνες. Κατ' ακρίβεια σύμφωνα με τζείνα τα πραματούθκια που σου φκάλλει δίπλα, έχει που τον Μάρτη να βάλω ανάρτηση. Δεν ξέρω γιατί, αλλά ένιωθα, και ακόμα νιώθω, ότι δεν έχω τίποτα να πω, τίποτα καλό anyway. Δεν θέλω να αναφερθώ στα τραγικά γεγονότα στο Μαρί, να σχολιάσω την ανύπαρκτη, καταστροφική μας διακυβέρνηση, να κάμω αστεία για την Πραξούλλα (γιατί θέλω να κλαίω όταν τη σκέφτομαι), για τη ζέστη, τις διακοπές ρεύματος, την ακρίβεια (όχι ακρίβεια), την διαφθορά και τη δουλειά. Εβαρέθηκα τους ούλλους!!
Σήμερα είναι η τελευταία μου μέρα στην δουλειά πριν την άδεια μου. Δεν έχω μεγάλες προσδοκίες για τις διακοπές μου, γιατί δεν θέλω να απογοητευτώ. Μιά ζωή έτσι είμαι: Σπάνια χαίρομαι ή λυπάμαι έντονα.
Θα δείξει. Things can only get better (νομίζω δηλαδή, εν βάζω το χέρι μου στη φωτιά).
Σήμερα είναι η τελευταία μου μέρα στην δουλειά πριν την άδεια μου. Δεν έχω μεγάλες προσδοκίες για τις διακοπές μου, γιατί δεν θέλω να απογοητευτώ. Μιά ζωή έτσι είμαι: Σπάνια χαίρομαι ή λυπάμαι έντονα.
Θα δείξει. Things can only get better (νομίζω δηλαδή, εν βάζω το χέρι μου στη φωτιά).
να κάμω αστεία για την Πραξούλλα (γιατί θέλω να κλαίω όταν τη σκέφτομαι)?
ΑπάντησηΔιαγραφήΓιατι ολοι σκεφτονται το ιδιο?